It’s my party!

Ben ik normaal gesproken al enigszins nostalgisch en weemoedig van aard, als Oud & Nieuw of mijn verjaring in het verschiet ligt, blik ik toch altijd even terug.

Ik knipperde alleen maar even met m’n ogen en toen was er weer een jaar voorbij! En dat terwijl ik járenlang tegen dat ene jaar opzag, dat jaar met die vier en die nul erin. Blijkt dat jaar nu alweer voorbij. Gelukkig begint het uitspreken van mijn nieuwe levensjaar dit keer met een één en komt daarna pas énveertig, waardoor ik me eigenlijk gewoon weer jonger voel. Gunstige bijkomstigheid. Dan heb ik het nu gewoon even niet over die extra rimpels die ik laatst tegenkwam toen ik spiegeltje spiegeltje speelde, even níet over die verdwaalde lange haar die ik midden op m’n kin ontdekte en al helemaal niet over de kwaaltjes die soms ineens opspelen. Even niet dus. Iedere verjaring doet mij ook weer even terugdenken aan dat wat was en of ik nu daar ben waar ik wil zijn. Dat laatste kan ik heel kort over zijn, ik ben nog lang niet daar waar ik wil zijn. En zelfs dat is oké, de weg er naartoe is ook best goed te doen, weet ik nu.

Het is echt niet elke dag een feestje maar zo eens per jaar durf ik best zelf de slingers op te hangen. En als dat niet werkt, kan ik altijd nog zingen:

It’s my party and I cry if I want to!