Road to nowhere

Toen we tijdens de boswandeling even de weg kwijt raakten, kwam het gesprek op mannen, of eigenlijk het gebrek daaraan. En dat had verder niets te maken met het richtinggevoel van de op bospaadjes wandelende vrouwen. We  wisten ieder best welke richting we op moesten, al raakten we er niet uit welke kant dat dan was, we wezen 3 verschillende kanten op. Je weet pas of je de juiste weg in bent geslagen als het eindpunt in zicht is denk ik.

We gingen even zitten op het zachte, door de zon beschenen mos, deden de ogen dicht en lieten de zon toe op ons bleke gezicht. Eindelijk kwam even die warmte door die we zo gemist hadden. We zaten er even stil van te genieten.
Lang stil bleven we niet, in gedachten waren we alle drie toch bezig met mannen. Al snel kwam het gesprek daar ook weer op. Een van ons had contact met een man maar dat bleek nog een lastig driehoeks verhaal te zijn, de ander zocht contact maar dat liep was stug vanwege enige miscommunicatie en ik gaf aan in contact te zijn met een man maar had de man in kwestie nog niet in real life ontmoet. Waardoor de kans ook weer bestaat dat ik de beste man zomaar erg leuk ga vinden, zonder hem überhaupt in de ogen te hebben gekeken natuurlijk. Valkuilen all over the place daar in dat bos.

Al met al, we genoten van de zon in het bos, waren het erover eens dat leuke mannen over het algemeen nog steeds onbereikbaar zijn en ‘Hard to get’ spelen moeilijker blijkt dan een potje Mens Erger Je Niet voor de meeste vrouwen.

Tijdens de wandeling kwamen we opeens weer op een pad dat ons bekend voorkwam, de weg richting de parkeerplaats waar de auto stond. Zonder dat de discussie over de route uit de hand liep. Waarna we ieder weer onze eigen weg gingen.

Uiteindelijk bewandel je toch altijd het pad dat je zelf inslaat.