Hartslag

Ik droomde vannacht dat mijn vader dood was. Een nachtmerrie natuurlijk.

Mijn vader was dood en ik moest mensen bellen om dat te vertellen. Nergens kon ik telefoonnummers vinden, als een kip zonder kop zocht ik nummers van de mensen die ik moest bellen. Toen ik uiteindelijk de nummers vond belde ik als eerste een vriendin. De vriendin begon direct van wal te steken over haar vakantie en hoe of dat dat dan allemaal geweest was en dat het weer zo mooi was en dat de kinderen zo lief waren geweest en dit en dat. Ik wilde steeds inbreken in het gesprek. Af en toe kwam er een piepstem uit mijn keel naar boven waaruit bleek dat ik iets wilde gaan zeggen alleen werd dat niet gehoord. Vriendin kletste enthousiast door. En mijn stem deed weer eens iets van piep en weer kwam er niet achteraan wat ik eigenlijk moest gaan zeggen. Inmiddels had ik het hele vakantieverhaal gehoord terwijl ik het helemaal niet horen wilde, want ik moest iets heel belangrijks zeggen. Maar toen ze vroeg ‘hoe is het met jou’ kwam er iets onverstaanbaars uit mij en hing ik op, zonder dát te zeggen wat ik ook eigenlijk helemaal niet wilde zeggen.

Inmiddels was ik thuis druk aan het zoeken naar kleding voor de begrafenis, niets was goed genoeg want ik wilde er toch wel een beetje mooi uit zien op de begrafenis van m’n vader. Daarna werd door iemand voorgesteld om na de begrafenis bij vrienden van m’n ouders een borrel te gaan drinken om het leven van m’n vader te vieren. Ik vond het een bizar idee maar m’n moeder leek het wel gezellig dus we zeiden maar ja.
Op de dag van de begrafenis zat ik in m’n mooiste jurkje vooraan in de aula. Ik huilde. M’n vader zat gewoon naast me op een stoel. Ik keek hem aan, pakte zijn hand en moest nog harder huilen. Ik was heel gelukkig dat hij dus niet in die kist lag. De vraag die overbleef was wie er dan in godsnaam wel in die kist lag?

Toen ik wakker werd belde ik direct m’n vader.
‘Pap?’, zei ik.
‘Ja? ‘, zei m’n vader.
‘Ik hou van je hoor!’.
‘Ik ook van jou, dat weet je toch?’.

M’n hartslag zakte weer naar een normaal tempo.