Quelle Hell

De bemoeienis, die stoort me nog het meest, sinds ik een poging waag er een gezonde levensstijl op na te houden. Op het moment dat ik met anderen eet, wordt er zo op me gelet tegenwoordig. Spiedende ogen richting m’n bord sla en meestal volgt er nog een opmerking over. Terwijl, toen ik nog ouderwets mee at van de broodjes kroket tijdens de lunch, hoorde ik er niemand over. Al riep ik tijdens het eten van dat broodje kroket meestal al direct iets in de trant van ‘vanavond alleen yoghurt hoor!’ opdat men me niet stiekem in zou schrijven voor Obese natuurlijk.

Feit is dat ík al alle wakkere uren van de dag in gedachten bezig ben met wat ik mag eten en hoe het gezonde zo lekker mogelijk te maken. Maar dat anderen zich ook nog bezighouden met mijn eetgewoontes daar word ik echt niet vrolijk van.

Om af en toe op iets lekkerders te kunnen knabbelen dan een stengel bleekselderij, sabbel ik zomaar een zakje Fisherman’s Friends per dag leeg. Op de verpakking staat dat er no sugers zijn ge-add, wat me direct een gezond gevoel geeft. Een nadere blik op de verpakking wijst alleen uit dat er wel 3 kcal per Friend in zitten; blijkt die Fisherman toch niet zo mijn Friend. Aan de andere kant, die Fisherman’s werken zo laxerend als de pest, dat compenseert dan ook wel weer lekker.

Ik hoef me dan nog niet aan te melden voor Obese, maar kan me wel bijzonder goed inleven in wat de kandidaten doormaken. Dat bezig zijn met eten in gedachten en er dan ook nog steeds mee geconfronteerd worden, quelle hell.
Zo’n drugsverslaving is toch een stuk makkelijk om mee te stoppen, lijkt me. Het is niet zo dat je vrienden of je collega’s de hele dag stoned rondlopen. Terwijl, dat eten, dat doet iedereen te pas en te onpas en dat zie en ruik je ook nog eens overal. Misschien wel een idee om met die drugs te beginnen, nu ik er zo over nadenk, met zo’n pilletje op schijn je uren achtereen te kunnen dansen. Dan doen die calorieën vast ook iets van ‘Burn baby Burn’!