Ni Hao!

Door de jaren heen bleef ik regelmatig bij de oude Chinees komen voor een massage. Buiten het feit dat de man bijzonder goede massage technieken beheerst, is hij een zeer innemend persoon.

In het begin lachten we vooral vriendelijk naar elkaar bij het kopje thee dat hij altijd aanbod na de massage, later volgden ook voorzichtig wat gesprekjes. Al verliepen deze gesprekken eerst wat moeizaam, met handen en voeten maakten we elkaar duidelijk wat we bedoelden. Hij pakte altijd zijn Chinees – Nederlands erbij en wees aan welk woord hij bedoelde, ik sprak het uit en hij sprak het na. Waarna altijd zijn dankbare knikje en grote glimlach volgde.

Hij gaf aan nu al een aantal jaren in Nederland te wonen, is inmiddels 80 (!) jaar oud, zijn jongere Chinese vrouw was destijds met hem meegekomen naar Nederland. Hij mist zijn zoon uit zijn eerste huwelijk erg, die achtergebleven is bij zijn eerste vrouw in China. Inmiddels is zijn zoon ook een volwassen vent. De oude Chinees vraagt mij regelmatig of ik al een goede man heb, anders kan ik wel met zijn zoon trouwen. Is goede man, zegt de oude Chinees. In dit soort gevallen doe ik meestal maar of ik hem niet zo goed versta en lach ik een beetje schaapachtig.

Laatst liet hij me trots een ingelijste foto zien, hij staat er zelf op netjes in pak en kijkt met een grote glimlach in de lens terwijl hij een meneer de hand schud. ‘Kijk!’, zegt hij, ik mag blijven! Hij had de inburgeringscursus gedaan en was nu officieel Nederlands staatsburger geworden. Gelukkiger dan op die foto was hij nooit geweest. Hij hoeft definitief niet terug naar China, kan hier blijven wonen en werken. Ondanks dat hij zijn familie mist voelt hij zich erg gelukkig in Nederland.

En ik besef me eens temeer hoe dankbaar ik mag zijn dat ik hier geboren ben. De oude Chinees is al dankbaar dat hij hier mag sterven