Het is uit met de pret

Ik weet niet hoe het met jullie zit maar ik vind er inmiddels geen hol meer aan, aan die kou. Ik ben gewoon toe aan de Lente. De sneeuw die er nog ligt daar kan ik nog best iets gezelligs van vinden, zo van achter mijn raam op één hoog bekeken. Als ik me vervolgens weer even omdraai op m’n berevel voor die open haard en nog een slokje wijn neem, kan ik het allemaal prima aan.

Tot het moment dat ik weer naar buiten moet. Door de sneeuw een weg vinden richting m’n auto waar ik eenmaal aangekomen, ook m’n kostbare tijd nog moet besteden aan het schoonkrabben van de ruiten. Terwijl het dáár juist weer te koud voor is.

Er moet tijdens deze kou ook overal aan worden gedacht vóór je de deur uitloopt. Ren ik normaal gesproken als een speer de deur uit ‘s morgens, waarbij ik nog net even die jas van de kapstok trek en m’n tas over m’n schouder gooi, zo niet met – 10. Met deze temperaturen werk ik eerst een checklist af voor ik de deur uit stap; – lange onderbroek aan, check; – vaseline op de oren, check; – dikke sjaal om, check; – muts op, check; – moonboots aan, check; – kantoor schoenen bij de hand, check; – wanten aan, check; – verder niets vergeten, check. Voorbereiding is het halve werk ten tijde van vrieskou.

Opeens kan ik me goed voorstellen hoe de moeders die net een kind hebben gekregen zich voelen, althans dat moment van het kind krijgen an sich kan ik me nog steeds geen voorstelling van maken. Maar ik heb wel begrepen dat als je als ‘nieuwe moeder’ even de deur uit wilt, je vaak minimaal drie keer terug naar binnen holt vanwege het vergeten van essentiële zaken als luiers, spuugdoekjes of de net gebaarde baby zelf.
Ik zeg: respect. Voor de moeders.

Inmiddels begin ik bijna te verlangen naar zo’n geruite plaid voor over m’n benen, een elektrische deken voor in de bedstee of beter nog een gepassioneerde verliefdheid om de warmte van binnenuit te kunnen voelen. Doet u mij maar één portie verliefd alstublieft en als dat tijdelijk uit het assortiment is neem ik genoegen met de Lente.