Rebound?

In de dagen volgend op mijn bezoek aan het bosjesfestival stuurden de man uit de bosjes en ik elkaar nogal wat berichtjes over en weer. Om elkaar een beetje te leren kennen en te ontdekken wat voor vlees je in de kuip hebt zeg maar. Ik kon er geen peil op trekken wat dit eigenlijk voor type man was. Maar misschien maakte dat hem ook wel wat spannend.

Na een paar dagen werd de spanning ons allebei teveel en besloten we een borrel te gaan drinken. Elkaar in de ogen kijken werkt wat mij betreft toch altijd beter dan dat getyp over en weer. De man uit de bosjes zag er wat wilder uit dan de eerste keer dat ik hem zag, z’n donkere bos krullen stond woest alle kanten uit en dat kon hij goed hebben. Nu ik hem recht in de ogen kon kijken leken deze nóg wat blauwer vanachter zijn donkere wenkbrauwen.

Hij kwam wat nerveus over en dat leek mij nergens voor nodig, je kunt bij mij prima jezelf zijn en wat hadden we te verliezen? Gewoon een borrel drinken, hij moest het niet zien als een date hoor, had ik hem laten weten (dat schept verwachtingen … ). Maar het was wel duidelijk dat hij het wel als een date zag. En wel zijn eerste date na 22 jaar huwelijk. Oh! Die had ik niet zien aankomen. Binnen een kwartier had hij het hele verhaal van ontmoeting tot scheiding van zijn (soon to be-) ex vrouw uit de doeken gedaan en het leek erop alsof hij er voorlopig nog niet over was uitgesproken. Ik gooide er af en toe een flauwe grap tegenaan over (h)ex-en gooide bij mezelf nog maar een wijntje naar binnen.

De rest van de avond sprak hij over zijn kinderen en dacht ik op de avond van het festival nog dat dat er twee waren, hij bleek papa van 4 (!) kinderen. Een ex, 4 kinderen en een man die nog lang niet gewend is aan het idee dat hij het voortaan in z’n uppie moet gaan doen.

Het was mij wel duidelijk, deze man heeft nog wel even tijd nodig om z’n nieuwe leventje vorm te gaan geven. En ik voelde er weinig voor de schouder te worden waar hij op uit kon huilen, niet de rebound! Bij het afscheid hield hij iets te lang zijn armen om me heen en zijn afscheidszoen belandde onhandig midden op m’n mond. Hij vroeg me of ik de volgende dag iets te doen had en ik maakte me met een ‘druk druk druk’ antwoord snel uit de voeten.

Zondagavond 19.00 uur, ik ren nog even snel de plaatselijke super binnen voor vergeten kattenvoer en daar loop ik hem tegen het lijf, de man uit de bosjes. Hij ziet er woest aantrekkelijk uit. Ik ren snel de super door en thuis aangekomen blijkt dat ik hondenvoer heb meegenomen. Pfff. Niets is wat het lijkt, helaas.