Total loss
Het oordeel van de expert luidde dat de Peugeot total loss was. Ik moest me inhouden om niet te gaan huilen toen ik het nieuws hoorde, m’n lip begon al te trillen maar ik besloot dat ik me niet zou laten gaan vanwege het naderende afscheid van een stuk blik en slikte m’n tranen weg. Met een brok in m’n keel belde ik m’n vader om het slechte nieuws te delen, waarna er evengoed nog een traan over m’n wang biggelde.
Met terugwerkende kracht zou ik het broekie dat de aanrijding heeft veroorzaakt alsnog graag even op z’n bek pakken slaan. Maargoed, in principe ben ik tegen geweld dus er zit niets anders op dan even te slikken en weer door te gaan. De Peugeot stond bij de garage in afwachting tot ik hem (ja het is een hij!) weer ophaal, want dat deed ik altijd. Nietsvermoedend stond hij daar nu weer, onwetend over het naderende onheil, een sledge hammer om hem tot moes te slaan of erger nog, een autohandelaar die alleen de nog bruikbare onderdelen mee zal nemen en hem verder aan zijn lot overlaat.
In de tussentijd keek ik natuurlijk wel vast naar een andere auto uit, vooral toen het oordeel geveld was en de Peugeot niet meer mee naar huis zou komen. Al was het met een licht schuldgevoel.
Op zaterdagochtend maakte ik met m’n vader een rondje langs de auto dealers, de een met een nog mooier verhaal dan de ander. Maar ik kon alleen maar denken aan het naderende afscheid van de Peugeot. Ik wist wel dat ik een keuze moest maken en had dat ook bijna gedaan toen m’n vader nog even langs één dealer wilde. Nadat we een proefrit hadden gemaakt en ik van een afstand naar de auto keek zag ik opeens in het kenteken TBF staan, toen wist ik het. TBF – The Best Friend!
Deze auto was de enige die in aanmerking kwam om de opvolger te mogen worden van de Peugeot. En zo zette ik m’n handtekening onder de koopovereenkomst van The Best Friend.
Vanmorgen mocht ik nog even m’n spullen uit de Peugeot halen. Toen ik hem daar zo gehavend zag staan sprongen de tranen in m’n ogen, ik vond het echt vreselijk om hem daar te moeten achterlaten en heb nog even een dankwoord voor alle fijne jaren uitgesproken. De mannen in de garage keken me aan of ik niet helemaal goed was. Tja, ik ben gewoon niet zo goed in afscheid nemen.
En dan vraag ik me echt af, ben ik de enige die moeite heeft met afscheid nemen van materiele zaken? Of laat een ander ook wel eens een traantje bij het afscheid van, ik noem maar iets, je favoriete spijkerbroek of je oude bankstel? Wat zou jij doen?
