2012 – Mevrouw H doet aan zelf-acceptatie
Het jaar waarin ik officieel door het leven zal gaan als Mevrouw H. Ik was altijd al het meisje van H, maar voelde me nog lang geen mevrouw. Nog steeds ben ik liever een meisje, al heb ik inmiddels misschien wel de leeftijd van een mevrouw. En sinds zelfs de kassameisjes mij met enige regelmaat mevrouw noemen, en ik het ‘je hoeft geen mevrouw te zeggen hoor’ maar weer inslik, komt het besef toch steeds meer dat het echt zo is. Men noemt mij mevrouw, dat zal dan ergens op waarheid moeten berusten. Al kan je kassameisjes natuurlijk ook niet kwalijk nemen dat ze af en toe een foutje maken. 2012! Het jaar van de acceptatie dat ik ‘Mevrouw H’ mag zijn is aangebroken. Misschien is Mevrouw H zijn zelfs wel leuk, een heel nieuwe invalshoek van waaruit ik mezelf kan bekijken. Ik ben toch zeker geen meisje meer, neem m’n eigen beslissingen, ben niemand verantwoording schuldig, geloof al een tijdje niet meer in Sinterklaas en zelfs de Prins op het witte paard heb ik lang geleden voorbij zien galopperen. Meisjes geloven in Sprookjes een mevrouw durft het leven aan te gaan zoals het is. Nu ik me er dan heel voorzichtig aan over begin te geven, het verval voorzichtig toe mag slaan (maar wel met goede cremes wordt tegengegaan) zou het nog wel eens een geinige nieuwe fase kunnen zijn. Ik ben Mevrouw H!
Mevrouw H in vogelvlucht
Als meisje groeide ik op in een dorp met veel weilanden, droeg het liefst mijn kaplaarsjes met een spijkerbroek, kon niet zo heel goed slootje springen maar deed altijd wel m’n best. De kaplaarsjes verruilde ik regelmatig voor paardrijlaarsjes en ik had vriendinnetjes die datzelfde graag deden. Op school staarde ik het liefst naar buiten en op mijn rapport stond standaard dat ik teveel zat te dromen. Aan dat laatste is niet veel veranderd al ontvang ik al een tijdje geen rapport meer. Inmiddels werk ik al weer een poos op een kantoor in Amsterdam, woon in een appartement op de eerste samen met een witte kater en een lapjespoes. Naast dat werken en op de bank zitten met m’n breiwerk kom ik ook nog wel eens buiten, vriendinnen slepen me mee om een avond te gaan dansen, wijntjes te drinken of bij elkaar op de bank te zitten. Ooit deed ik ook nog aan verkering maar dat liep niet uit op een succes, dus daar ben ik tijdelijk mee gestopt. Al sta ik verder in het geheel niet negatief tegenover verkering, maar ik zal het niet meer proberen af te dwingen (uitzonderingen daargelaten). En verder? Verder schrijf ik graag en vind ik het leuk als je meeleest.
Mevrouw H werkt inmiddels hard aan zelfacceptatie, waarbij ze het Universum regelmatig raadpleegt over het hoe en waarom. Ze is er zelf van overtuigd dat het allemaal goed gaat komen. In de tussentijd vertelt ze hier hoe het met haar gaat, en mocht ze soms over over totaal andere zaken schrijven is dat alleen om de aandacht even van zichzelf af te leiden.
