♥ Gelukjes ♥

Al wat ik de afgelopen maanden schreef leek niet voldoende van belang om te delen. Het was druk in de straat, spelende kinderen schreeuwden mij te hard, borrelende buren gaven mij het gevoel dat iedereen het leuk had, terwijl ik mij thuis hield aan het advies ‘zoveel mogelijk thuis te blijven’. Hoeveel is ‘zoveel mogelijk’ vroeg ik mij op een bepaald moment af. Tot ik mij voorzichtig ook weer tussen de mensen bevond. Ik stoorde mij aan mensen die zich niet hielden aan de adviezen. ‘Rekening houden met’ bleek niet voor iedereen gemakkelijk.

Men maakte zich druk over vakanties die wellicht niet door konden gaan, terwijl de wereld ziek was door het virus. De zon scheen harder dan ooit in het voorjaar en wij waren in de gelukkige omstandigheid ons nog vrij te kunnen verplaatsen, in tegenstelling tot mensen in omliggende landen. ‘Pak gewoon je picknickmand en geniet aan de waterkant’, dacht ik vaak. Maar wie was ik; ik had geen last van jengelende kinderen om mij heen, had geen man die te dicht op mijn irritatiegrens zou kunnen zitten. Het enige waar ik last van had was mijn eigen stem die te veel tegen mijzelf sprak.

Wel observeerde ik de cyperse zussen bijna 24 uur per dag en ontdekte dat ze weinig anders deden dan opgekruld op een kleedje snurken. Het is dat ik werk te doen had, anders had ik er zo naast gaan liggen al dan niet met een duim in m’n mond. Hoe heerlijk moest dat zijn, opgekruld op een kleedje, doen alsof de grote boze buitenwereld niet bestond. Wachtend op het ‘ze leefden nog lang en gelukkig’ aan het eind van dit verhaal.

Ondertussen duurt de zoektocht naar mijn bestemming voort. Soms beland ik op een punt in mijn leven waarop ik besef dat ik daar heel niet wil zijn. Dan begrijp ik het Universum niet helemaal. Tot ik besef dat ik zelf weer stappen moet zetten om mijn route te vervolgen. Al voelt het soms als verloren tijd, tijd is ook maar relatief en deze periode zal vast ook een reden hebben.

En dan kies ik ervoor de mooiste intenties voor mijn persoonlijke groei uit te zenden en hoop op deze manier steeds een stapje dichterbij mijn bestemming te komen. Het hogere doel waarvoor ik hier op aarde ben, zonder zwevend over te komen. Ik geloof dat streven naar het vinden van de uiteindelijke bestemming het doel op zich kan zijn. In de tussentijd heb ik besloten vooral te genieten van de kleine gelukjes, soms zo simpel maar belangrijk genoeg om te herinneren:

♥online sneakers besteld die perfect passen ♥ slakken uit de kliko kunnen redden en vrijheid teruggegeven ♥ mijn moeder toch een beetje verrassen voor haar 75e verjaardag ♥doorweekt na een boswandeling en dat gewoon wel lekker vinden ♥ werken in mijn tuintje ♥eindelijk weer eens uit eten met een vriendin ♥ nieuwe series ontdekken op Netflix ♥ Mevrouw H weer terugvinden ♥ nieuwe inzichten krijgen ♥ fijne gesprekken voeren ♥ het hartje in Word ontdekken ♥ een wimper-groei-serum dat echt werkt vinden ♥ met vader, moeder én zus, Vaderdag op een terrasje ‘vieren’♥ nog altijd voetballen ♥ kroelen met de cyperse zussen ♥ weer op kantoor werken ♥ stap voor stap de juiste kant (weer) op ♥ praktisch advies krijgen van mijn diëtiste/coach ♥ altijd een parkeerplek vinden ♥ lange wandelingen met lieve vriendinnen ♥ BBQ met de originele elftal-bezetting ♥ spontane ontmoetingen ♥ al dat weer groeit en bloeit ♥interessante podcasts luisteren ♥ met mama in een kano varen ♥beseffen dat ik gezond ben ♥ een vriendin als personal trainer ♥ mensen om mij heen die mij nemen zoals ik ben ♥mijn spiegelbeeld vertellen dat zij oké is ♥

En al die kleine gelukjes bij elkaar kunnen zomaar ineens een heel groot geluk worden. Zie jij ze ook? Ze zijn vaak dichterbij dan je denkt.