Beter één teen in de lucht

Er was dus opeens iets met mijn teen, iets met veel pijn ook nog eens. Die zondag voelde ik al dat íe niet meer helemaal lekker in m’n schoen lag, maar ik herschikte de tenen en sprak de bewuste teen even streng toe. Ik had tijdens het zumba lesje wel een beetje verkeerd zittende – maar verder bijzonder coole – gymp aan gehad. Maar ja of er op dat moment tijdens mijn geweldige performance in het zumba lesje daadwerkelijk iets gebeurd was met dé teen, ik betwijfel het. ’s Middags lakte ik de nagels nog even met iets van een parelmoer en het geheel zag er best wel weer gezellig uit.

Toen ik die dinsdag de scheenbeschermers, voetbalsokken en uiteindelijk m’n voetbalschoenen aantrok voelde ik alweer iets van pijn. Nadat ik de deur uitliep in m’n voetbaloutfit had de pijn in mijn teen al volledig bezit van mij genomen. Eenmaal bij de training aangekomen liet ik de dames en trainer weten dat ik misschien niet helemaal mee kon trainen vanwege de pijn in m’n teen. Daar werd er nog wat lacherig over gedaan en er kwam ook zo’n ‘ stel je niet zo aan’ gevoel over mij heen. Dus, met een beetje piepen en soms wat au tussendoor trainde ik. Na de training droop ik af vóór de derde helft begonnen was en dat was geen goed teken.

Eenmaal thuis gooide ik de voetbalschoenen in de hoek en wat ik daar aantrof, daar werd ik niet vrolijk van (laat staan Rob Geus). Die teen deed zéér! Ik gooide ze nog wel even in een sopje maar vertrok direct daarna naar de bedstee. Daar sliep ik die nacht amper omdat de pijnlijke teen kloppend aanwezig was. Hinkelend en gebroken kwam ik de volgende ochtend aan op kantoor en na de eerste vergadering bijgewoond te hebben vertrok ik richting AMC alwaar de teen nader werd geinspecteerd door zusters, doktoren en ik er ook nog een fotoshoot mee mocht doen. De dokter dacht dat ik m’n middenvoetsbeentje had gebroken maar na lang, lang en nog langer wachten bleek dat de teen uit de kom was geweest en nu weer terug in de kom zat maar dit alles bij elkaar maakte dat de teen zwaar gekneusd was.

Maar nu is er morgen dus een voetbaltoernooi – in mijn blessuretijd! Invalsters van heide en verre zijn aangetrokken door de voetbaldames om mij en andere afvallige teamleden te vervangen. Het goede nieuws is; dat we nu eindelijk een káns maken op het toernooi! Voorlopig sta ik langs de lijn met spandoeken en schraap ik mijn keel vast om te juichen!